De vaderlijke liefde van Michaël

Hans Stolp

Nederlanders hebben hun ziel verloren

Sinds 1879 is de grote aartsengel Michaël inmiddels al met ons aan het werk. Hij is immers degene die vanaf 1879 ongeveer 350 jaar lang vanuit zijn bezieling en inspiratie leiding mag geven aan de mensheid en aan de ontwikkelingen op aarde. Velen weten inmiddels wel dat zo’n Michaëltijd altijd een heftige tijd is: Michaël vaagt oude leefpatronen, oude structuren en oude inzichten weg, zodat er ruimte komt voor nieuwe manieren van leven, en vooral voor nieuwe, hogere inzichten.

Dat er op dit moment een grote instroom plaatsvindt in Europa van Syriërs en andere Arabieren, en van Noord-Afrikanen – en dat er daarmee dus een instroom plaatsvindt van grote aantallen Islamieten -, is kenmerkend voor Michaël. Nu moeten de mensen leren om, hoe verschillend ze ook zijn, met respect voor ieders eigenheid met elkaar om te gaan. Nu moeten religies elkaar niet uitsluiten, maar elkaar respectvol leren bejegenen. We mogen deze ontwikkeling zien als de eerste les die Michaël ons in deze tijd voorlegt.

Maar dat is nog niet alles. Onlangs kreeg ik een mailtje van iemand die afkomstig is uit Hongarije en nu alweer vele jaren in Nederland woont. Ze vertelde dat ze leed aan het feit dat zoveel Nederlanders (anders dan de Hongaren) hun ziel verloren lijken te hebben. Dat doet haar, schreef ze, tot op de dag van vandaag zelfs lijfelijk pijn.

Het is een waarneming die velen misschien vreemd in de oren zal klinken. Toch denk ik dat deze waarneming klopt. Nederlanders en Belgen (net als andere Noord-Europese volken) zijn zeer materie-gericht geworden, niet eens zozeer in hun levenshouding, maar vooral ook in hun manier van denken. Denk alleen maar aan het gegeven dat volgens velen alleen datgene bestaat, wat zichtbaar en bewijsbaar is, dat de dood het definitieve einde is en dat er geen geestelijke wereld bestaat. Deze overtuigingen, die in deze tijd zo gangbaar zijn geworden, laten zien, hoe materialistisch velen in hun denken geworden zijn.

Leren leven in verbinding met onze ziel: dat is de tweede les die Michaël ons in deze tijd voorlegt. Michaël is immers degene die ons niet alleen wil verbinden met de geestelijke wereld, maar ook met onze ziel. Dat is voor Michaël zelfs van levensbelang, want alleen dan kunnen de hogere krachten van de geest door onze ziel heen werkzaam worden. Alleen dan kunnen mensen zich bewust worden van de geestelijke wereld en zullen ze dankzij het stille werk van de geest in hen, gaan beseffen dat de dood een overgang naar een andere, hogere wereld is: een overgang dus, en geen einde.

Zo gezien is het in wezen een geschenk als mensen die van elders naar Nederland komen, ons in dit opzicht een spiegel voor kunnen houden; zo ervoer ik tenminste de mail die ik kreeg!

De Christus in mij en de Christus die tot mij komt

Overigens: bij de vele beschrijvingen van Michaël en van wat hij allemaal doet en bewerkt, mis ik meestal één ding: dat hij de zendbode van de liefde is. En nu we deze maand op 29 september opnieuw het Michaëlfeest gaan vieren, wilde ik dit keer graag stilstaan bij de zo bijzondere manier, waarop Michaël ons zijn liefde schenkt.

We kunnen aan de liefde twee aspecten ontdekken. Alles wat hier op aarde leeft en beweegt, wordt immers gestempeld door het patroon dat de aarde eigen is: het patroon van de dualiteit. Een voorbeeld: een mens is mannelijk én vrouwelijk. Of: onze voeten staan op de aarde, maar ons hoofd leeft in de hemel. Ook voor het Mysterie van de Christus geldt deze dualiteit: enerzijds leeft de Christus in mij, maar anderzijds komt Hij van buitenaf als een etherische gestalte tot mij.

Die beide aspecten zijn dus waar: er is een innerlijke Christus, én er is een Christus die buiten mij leeft en tot mij komt. Ik hoef niet te kiezen tussen die beide aspecten, maar mag ze ervaren als de twee manieren, waarop de Christus zich hier op aarde tot mij wendt. Voor mij is deze ontdekking in het verleden een ware ontdekking geweest. In de kerk werd altijd over de Christus gesproken als een Wezen buiten mij, maar in spirituele kring werd er over Hem vooral gesproken als een Wezen dat in mij leeft. Lange jaren voelde het voor mij, alsof ik gedwongen werd tussen die beide te kiezen, maar dat kon ik niet. Nu besef ik dat de wet van de dualiteit die het aardse leven beheerst, inhoudt dat beide waar zijn.

Twee soorten liefde

Deze dualiteit geldt ook voor de beide aspecten van de liefde die je – zoals dat in het verleden meestal gebeurde - een moederlijke- en een vaderlijke liefde zou kunnen noemen. Eeuwenlang heeft men het zo gezien:

De moederlijke liefde is vooral troostend, zorgend, omhullend.
Moederlijke liefde neemt je, zoals je bent, met al je goede, maar ook met al je zwakke kanten.
Zij heeft een warme aandacht voor jouw innerlijk: ze voelt door de kracht van haar liefde, zonder woorden, aan wat er in jou leeft.
Daarom weet je als kind dat je in het hart van je moeder leeft, wat er ook gebeurt, en wat je ook doet of zegt.
Moederlijke liefde probeert jouw pad te effenen, zodat je als kind je voet niet zult stoten (wat natuurlijk toch gebeurt).

Helaas heeft niet iedereen deze moederlijke liefde in zijn of haar jeugd mogen ervaren. Wie dat overkwam, weet hoe zwaar het is om ondanks dit gemis toch je weg in het leven te vinden. Die weet ook hoe moeilijk het kan zijn om te leren geloven in mensen en om op mensen te leren vertrouwen. Hoe waar is het: wie de ware moederliefde moest missen, die kan zich dat vertrouwen in anderen alleen door een harde en zware weg van zelfopvoeding alsnog eigen maken.

Maar wie deze liefde wel mocht ervaren, die weet dat deze voortkomt uit de hoogste zielenadel. Die weet ook dat deze liefde een weldadige invloed heeft niet alleen op kinderen, maar ook op al diegenen aan wie de ware moeder deze liefde schenkt.

Natuurlijk zijn het niet alleen moeders die deze liefde schenken kunnen: iedereen – dus ook iedere man -, die zich bekwamen wil in het ontwikkelen van een moederlijke liefde in zichzelf, kan dat. Wel moeten we daarbij beseffen dat het een vermogen is dat ons niet als vanzelf komt aanwaaien, maar waar inzet voor nodig is; voortdurende inzet.

Vaderlijke liefde

Vaderlijke liefde, zo heeft men door de eeuwen heen steeds weer gezegd, is anders:

Vaderlijke liefde zet ons op onze voeten en geeft ons een zetje zodat we op weg gaan, het leven tegemoet,
Krachtige, vaderlijke liefde is het oerbeeld van veiligheid. Het is een liefde die ons beschermt en waarop we altijd kunnen terugvallen.
Vaderlijke liefde zet ons soms voor het blok en daagt ons uit vanuit een groot vertrouwen in onze vermogens. Zo ontdekken we als kind onze eigen krachten.
Door deze vaderlijke liefde leren we als vanzelf de verantwoordelijkheid voor onszelf, voor onze geliefden en voor de aarde op ons te nemen.
Vaderlijke liefde geeft ons een schouderklopje als dat nodig is, maar ook als het niet nodig is.

Waar de moederlijke liefde omhullend is, is de vaderlijke liefde wat meer uitdagend en leidt zij ons het leven binnen. Er zijn de laatste tijd heel wat artikelen verschenen die beschrijven wat er met een kind gebeurt dat bijvoorbeeld door een scheiding van zijn ouders alleen door zijn moeder wordt opgevoed, en niet door zijn vader. Zo’n kind, zo wordt gezegd, staat minder stevig in het leven en heeft niet geleerd zijn kracht te gebruiken en daarin te geloven. Daardoor, zo wordt in sommige artikelen gesteld, is er een generatie van softies ontstaan, wat tot in de sport merkbaar is! Eén schrijver stelde zelfs dat de uitschakeling van het Nederlandse elftal voor de Wereldkampioenschappen voetbal mede daaraan te danken was!

Bij meisjes leidt het ontbreken van de vader bij de opvoeding vaak tot een gebrek aan zelfvertrouwen in het eigen uiterlijk: de vader is het, die het zelfvertrouwen van het opgroeiende meisje met complimenten over haar uiterlijk voedt. Zij heeft dat van de vader nodig, meer nog dan van de moeder. De vader, een man, kan zijn dochter bevestigen in het gevoel dat haar uiterlijk oké is, en dat ze gezien mag worden.

De vaderlijke liefde van Michaël

De liefde van Michaël is uitgesproken vaderlijk. Misschien dat we daarom zijn liefde niet zo goed herkennen: het troostende, het tedere van de moederlijke liefde herkennen we meestal sneller als liefde, dan het uitdagende van de vader die ons net dat zetje geeft dat we nodig hebben om het leven moedig tegemoet te gaan.

De liefde van Michaël is vooral een uitdagende liefde, en dus een vaderlijke liefde. Hij zet ons (om het zo eenvoudig mogelijk te formuleren) voor het blok: nu moeten jullie de hokjes, waarin jullie jezelf veilig wanen, verlaten om in een sfeer van respect om te leren gaan met mensen die heel anders zijn, die anders geloven, anders denken en anders leven. Hij creëert een situatie die ons – of we willen of niet – dwingt tot een ontwikkeling die deze nieuwe gemeenschappelijkheid in verscheidenheid mogelijk maakt.

Daarbij is het belangrijk te beseffen dat Michaël er een groot vertrouwen in heeft dat wij dat ook werkelijk, al is het met heel wat vallen en opstaan, waar zullen maken. Als wij ook maar iets zouden beseffen van dat volkomen vertrouwen van Michaël in ons, dan zouden we alleen al daardoor grote stappen zetten op die weg naar een nieuwe gemeenschappelijkheid. Het is dan ook uiterst belangrijk te proberen iets van dat vertrouwen van Michaël in ons zo concreet mogelijk ín te voelen. Wanneer ons dat ook maar een beetje lukt, zullen we dat meteen vanbinnen ervaren als een soort krachtimpuls of een energieflits die door ons heen gaat.

De vaderlijke liefde van Michaël werkt met uitdagingen: hij zorgt voor chaos en voor een ontregeling van het bestaande, want vooral dan komen de mensen in beweging en ontstaan er mogelijkheden voor nieuwe ontwikkelingen. Denk alleen al aan de economische crisis van de afgelopen jaren die steeds meer mensen tot de vraag bracht of het economische systeem niet gewijzigd zou moeten worden. Je zou kunnen zeggen: zo’n crisis is het vaderlijke zetje dat Michaël ons geeft. En het zal duidelijk zijn dat wanneer dat zetje niet de gewenste reactie oplevert, Michaël ons een nog steviger duw zal geven om ons in beweging te krijgen en ons de noodzakelijke impuls te geven.

De impulsen van Michael

Wie zich eenmaal bewust wordt van de vele zetjes en duwtjes die Michaël ons geeft, die begint te ontdekken dat Michaël op veel meer gebieden met ons aan het werk is. Laat ik er een paar mogen noemen:

Op het gebied van relaties brengt de impuls van Michaël ons er - meestal onbewust - toe om te verlangen naar een contact van hart tot hart, een direct contact dus. En overal waar mensen dat weigeren en zich achter allerlei muren verschuilen, ontstaan er problemen of zelfs breuken in die relaties.
Ook wil hij dat ontmoetingen met anderen tot échte ontmoetingen worden, waarbij we elkaars diepste wezen kunnen ervaren. Dus is het belangrijk om kwetsbaar te durven zijn zodat we het wagen om met de ander ons diepste wezen te delen.
Hij legt een verlangen naar vrijheid in ons neer, zodat we niet gebonden blijven aan wat anderen (of ons plichtsgevoel) van ons verwachten, maar dat we in vrijheid de weg naar binnen leren gaan.
Hij schenkt ons ervaringen die ons bewust kunnen maken van de geestelijke wereld. Maar helaas gebeurt het vaak dat mensen zulke ervaringen (bijvoorbeeld de verschijning van een geliefde gestorvene, de aanraking van een engel of een zogenaamde ‘grote droom’) afdoen als fantasie of als een wensdroom.
Voor alles wil hij ons bewust maken van de Christus: de innerlijke Christus en de Christus die vanuit de etherische wereld aan ons verschijnt. Maar ook daarvan geldt dat velen een ervaring met Christus (een gevoelsaanraking, een helderziende ervaring of het horen van woorden van de Christus) afdoen als fantasie of als wensdroom: voor Michaël is dat iets dat hem pijn doet!

Het aangezicht van Christus

Maar waarom geloven we eigenlijk in Michaël? En waarom vertrouwen we op hem? Omdat we in hem heel direct met Christus zelf verbonden zijn. Hij wordt niet voor niets het aangezicht van Christus genoemd: wie hem ziet, ziet in wezen Christus zelf. Vandaar dat hij ook wel de zendbode van Christus wordt genoemd. Wie een band heeft met Christus, heeft dat als vanzelf dus ook met Michaël. En omgekeerd: wie zich toevertrouwt aan Michaël, vertrouwt zich daarmee in wezen toe aan Christus zelf. Daarom mogen we ons vol vertrouwen aan Michaëls leiding overgeven en mogen we in vertrouwen antwoorden op de vraag die Michaël ons stelt.

Want de vraag die Michaël aan ieder van ons heel persoonlijk stelt, is deze: Wil jij mijn dienaar worden op aarde? Wil jij mij terzijde staan bij de verwerkelijking van de grootse opdracht die Christus zelf mij gegeven heeft? Wil je mij helpen bij de opdracht om de aarde tot een woonplaats van de Geest te maken?

Laat deze vraag regelmatig weerklinken in je hart en geef hem heel bewust jouw antwoord! Niets maakt Michaël gelukkiger dan een ‘ja’ dat direct uit ons hart komt!

Dit artikel is overgenomen uit Verwachting nr 80, 2016 Een uitgave van de stichting De Heraut. Zie ook www.stichtingdeheraut.nl