Extase na de dood van een geliefde

Hans Stolp

Een beladen thema

Steeds meer begint het thema orgaandonatie mij bezig te houden: het geschenk van (onder meer) een nieuw hart, een nieuwe lever, een nieuwe nier en nieuwe longen. Daarbij is het belangrijk het verschil te kennen tussen weefseldonatie en orgaandonatie. Want voor orgaandonatie geldt dat organen levend moeten zijn, willen ze getransplanteerd kunnen worden. Dat geldt echter niet voor weefseldonatie, waarbij weefsels zoals huid, hoornvliezen, botweefsel en hartkleppen van het lichaam van een gestorvene worden weggenomen. Dat kan tot vierentwintig uur na het overlijden van iemand (als het lichaam tenminste na het overlijden wordt gekoeld). Organen moeten daarentegen genomen worden uit een lichaam dat op een bepaalde manier nog leeft: waarvan het hart klopt, de ademhaling werkt en het bloed nog stroomt.

Met weefseldonatie hebben velen dan ook niet zo’n moeite. Maar bij bezinning op orgaandonatie doemen allerlei ingrijpende vragen op. Denk bijvoorbeeld aan deze vragen en overwegingen:

Een lezing voor zeven mensen

Onlangs gaf ik in een klein dorpje in Zwitserland, vlakbij Bern, een lezing over het thema: Wat gebeurt er op de grens van leven en dood? De lezing was georganiseerd door de plaatselijke dominee. Toen we in het oude Schulhaus (het vroegere schoolgebouw) kwamen waar de lezing gehouden zou worden, werden we hartelijk door hem ontvangen. Hij vertelde onder meer dat hij tachtig stoelen had neergezet, maar dat hij - zodra dat nodig zou zijn - er meer stoelen bij zou zetten. Om half acht – de aanvangstijd van de lezing – waren er nog maar zeven mensen op de lezing afgekomen, en daarbij bleef het die avond. Nooit gaf ik een lezing voor zo weinig mensen¹. En toch was het een fijne avond, want ik voelde dat ik de mensen die er waren bereikte.

Op de terugreis beleefde ik vanbinnen een vanzelfsprekend weten dat deze avond voor één van de aanwezigen heel belangrijk was geweest, zelfs zo belangrijk dat hij of zij deze avond nooit meer vergeten zou. Dus reisden we tevreden terug naar huis.

Een week later kreeg ik een mailtje van de plaatselijke dominee. Een van de aanwezigen bij de lezing, een dame van middelbare leeftijd, had zich tot hem gewend om hem iets bijzonders te vertellen. Ze ervoer, vertelde ze, sinds de avond van de lezing een gevoel van grote kracht en energie, zoals ze dat nooit eerder in haar leven ervaren had. Door de lezing had ze eindelijk begrepen dat ze bij de dood van haar moeder met haar mee had mogen gaan tot over de drempel van de dood. Pas op de avond van de lezing had ze eindelijk begrepen waarom ze bij het overlijden van haar moeder helemaal niet verdrietig was geweest, maar juist een diepe vreugde had ervaren: en wel, omdat ze de vreugde die haar moeder beleefde na het verlaten van haar lichaam, met haar delen mocht. Eindelijk kon ze deze intense ervaring nu een plek geven in haar ziel. Vóór die tijd was haar dat nooit gelukt, omdat ze die ervaring niet begrijpen kon, en die evenmin met anderen kon delen: niemand begreep die ervaring immers of kon deze verklaren.

Een nieuw vermogen

Ervaringen als deze krijg ik veel vaker te horen: dat mensen na de dood van een geliefde een aantal dagen lang een sterk gevoel van extase beleven. Ofwel een gevoel van intense vreugde, in plaats van verdriet. Het laat een nieuw vermogen zien dat ons in deze tijd door de geestelijke wereld geschonken wordt: dat wij iets mogen gaan ervaren van wat onze geliefde beleeft nadat hij of zij door de poort van de dood is gegaan. En wat onze geliefden dan beleven is een intense vreugde over het licht en de liefde van de geestelijke wereld en over de ontmoeting met andere gestorven geliefden, met de eigen beschermengel en met Christus. Degene die achterblijft op aarde, raakt in deze tijd in staat om iets van deze vreugde op te vangen, alsof hij of zij mee mag reizen tot over de drempel van de geestelijke wereld en in het eigen hart de vreugde gespiegeld voelt die de gestorvene beleeft.

Het is ook werkelijk een nieuw vermogen dat ons in deze tijd geschonken wordt. Eerder al kregen wij het geschenk van de NDE (nabij-doodervaring die vroeger een BDE, een bijna-doodervaring werd genoemd), van de ontmoeting met engelen en gestorvenen, en van de ontmoeting met Christus zelf. Daar komt in deze tijd dus het nieuwe vermogen bij om iets van de vreugde te beleven die de gestorvene ervaart, direct nadat hij of zij door de poort van de dood is gegaan.

Inzicht verdrijft schuldgevoel

Ik merk dat veel mensen die deze ervaring opdoen, daar niet goed raad mee weten. Hoe kan het nu dat je een extatische vreugde ervaart als je geliefde sterft? Er zijn dan ook nogal wat mensen die zich schuldig daarover voelen: je hoort op zo’n moment en in zulke dagen toch juist een intens verdriet te ervaren, en toch zeker geen vreugde? Daarom valt het hen ook moeilijk om over deze ervaring te praten. Te meer ook, omdat andere mensen net zomin als zij zelf begrijpen, waar die vreugde vandaan komt.

Daarom blijf ik de komende tijd over deze ervaring schrijven en bij lezingen daarover vertellen: nu ons een nieuw menselijk vermogen geschonken wordt, is het belangrijk om die te begrijpen en een plaats te kunnen geven in ons hart en in onze ziel. Misschien dat u van uw kant ook aan anderen daarover wilt vertellen (als dat past in de situatie en het u zinvol lijkt!)?

Overigens: als je deze extase niet ervaart, is er helemaal niets mis met je! Het overkomt sommigen (en lang niet iedereen) van ons – en wel alleen dan, als het past bij ons karma en bij de geestelijke ontwikkelingsweg die ieder van ons immers op een heel eigen, unieke wijze gaat.

Een geschenk

Opvallend is ook nog iets anders, dat de Zwitserse dame uit de buurt van Bern vertelde: dat ze sinds de lezing een grote kracht en energie voelde. Waardoor kwamen die krachten vrij? Dat gebeurde omdat zij die ervaring toen pas kon begrijpen en deze een plaats kon geven in haar hart en in haar ziel: daardoor kwamen de bijzondere krachten vrij die in deze ervaring als een geschenk voor haar besloten lagen. Anders gezegd: het was, alsof ze door het inzicht dat ze vond, een grote krachtimpuls had gekregen die in haar hele lichaam en ziel begon door te werken.

Door deze krachtimpuls ondergingen haar lichaam en haar ziel een bijzondere transformatie die haar op een nieuwe manier naar het leven (en de dood) leerde kijken. Zo belangrijk is het dus om bijzondere ervaringen als deze te begrijpen. Pas dan kunnen ze echt in ons werkzaam worden en ons tot een geschenk worden.

De drie geschenken

Deze bijzondere ervaring: de beleving van een vorm van extase na de dood van een geliefde, brengt degene die dat overkomt ten minste drie geschenken:

Je mag ervaren dat het écht waar is dat het leven na de dood begint met een diepe vreugde. Je weet nu, hoe waar het is dat onze geliefden die door de poort van de dood gaan, omhuld worden met een mantel van warmte en waarachtige liefde. Misschien wist je dat al met je denken, maar nu beleef je dat met alle poriën van je lichaam en je ziel.

Als de extase later is weggeëbd en het verdriet en gemis langzaam voelbaar beginnen te worden, blijf je ervaren hoe jouw verdriet en gemis draaglijk worden, omdat je weet hebt van de vreugde die jouw geliefde nu beleeft.

En op het moment waarop je begrijpt waar die extase nu eigenlijk vandaan komt, komen er dankzij dat inzicht energieën vrij die transformerend inwerken op je lichaam en je ziel. Zo wordt de dood van een geliefde tot een persoonlijk geschenk voor jou!

De bovengenoemde transformatie wordt, zoals we zagen, alleen mogelijk door inzicht en begrip. Ook daarom is het voor mij zo belangrijk om steeds weer – zoals in dit artikel - over deze nieuwe ontwikkeling te blijven vertellen.

¹Later vertelde de dominee dat het thema van de avond voor veel mensen waarschijnlijk toch te bedreigend was: de Zwitsers zijn nog niet zo erg gewend om openlijk over de dood en alles wat daarmee samenhangt, te spreken. Een heel andere situatie dus dan in Nederland.

Dit artikel is overgenomen uit Verwachting 75 2015. Een uitgave van stichtingdeheraut