Hoe de aarde het centrum van ons zonnestelsel werd

Hans Stolp

Wie geeft, zal ontvangen

De grote aartsengel Michaël: de zon is zijn tehuis, zijn wezen. Uit stralende zonnekrachten werd zijn gewaad geweven. Het kosmische licht van de liefde die in hem leeft – want liefde is licht – verlicht hem en laat hem als een stralende ster oplichten tot ver in de kosmos. Een groot mededogen met de mensen leeft in zijn hart. Al eeuwenlang is hij hun steun en toeverlaat, al waren het eeuwenlang slechts de ingewijden die wisten wie hij was en wat hij voor de mensen betekende.

Ooit, nu al lang geleden, klom hij op vanuit de rang van de engelen tot in de rijen van de aartsengelen. Maar ook in hun midden was het zijn stralende lichtkracht, waardoor hij al spoedig een der eersten werd. Groot is zijn gezag: als hij zijn kosmische klanken voortbrengt, beluisteren alle andere aartsengelen daarin zijn wijsheid en zijn inzicht. Maar vooral beluisteren zij daarin zijn liefde voor Hem, wiens dienaar hij is.

Met heel zijn hart en heel zijn wezen richt hij zich op de Zonnegeest die hij nu al zolang dient. In diens opdracht weet hij zich vanaf het eerste begin betrokken bij de mensheid die daar ergens in een uithoek van de kosmos stap voor stap tot leven komt. Hij behoedt de mensen, volgt vol aandacht hun ontwikkelingen en hult hen in een wolk van warme, krachtige liefde.

Zijn stille hulp gaf de mensen de impuls om zich verder te ontwikkelen. Maar omgekeerd ontwikkelde Michaël zich door zijn betrokkenheid bij de mensen: wie geeft, zal ontvangen. Zo werd hij de grote aartsengel die boven alle andere engelen uitrijst vanwege zijn geestkracht, zijn wijsheid en zijn vermogen tot liefde.

De aarde wordt het hart van dit zonnestelsel

Vanaf de zon zag de grote Aartsengel Michaël met een diepe eerbied toe hoe zijn grote Liefde, de Zonnegeest, twintig eeuwen geleden afdaalde naar de aarde. Bij zijn afdaling zette hij de aarde die van verre opdoemde, steeds meer in het licht.

Michaël keek vanaf de zon toe. Hij zag vol verwondering hoe de Zonnegeest zich – toen Hij eenmaal op de aarde was aangekomen - belichaamde in de mens Jezus van Nazareth. Hij zag, hoe zijn Liefde na drie jaar stierf aan het kruis. Nooit voelde de grote en machtige aartsengel Michaël zich hulpelozer dan toen. Het was, als voelde hij zelf de pijn, de eenzaamheid en de onmacht van de Gekruisigde.

Maar hoe intens was zijn vreugde toen hij na de dood van Jezus Christus de aura van de aarde langzaam zag oplichten: hij zag hoe de heilige energieën van Christus, de Zonnegeest, vrijkwamen uit het bloed dat vanaf het kruis in de aarde gedruppeld was. Hij zag hoe de geestkracht van Christus vrijkwam uit zijn dode en begraven lichaam. Hij zag hoe deze heilige energieën de aarde instroomden. Hij zag hoe deze het waren die de aura van de aarde zuiverden en reinigden. Hij zag hoe die verre, kleine planeet, de aarde, begon op te lichten en licht begon uit te stralen, als was zij een lichtgevende ster. En Michaël wist: ik mag al schouwend het grootste kosmische mysterie beleven dat zich ooit in de kosmos voltrokken heeft!

Maar wat Michaël het diepste raakte was het groeiende besef dat hij bij dit kosmische schouwspel mocht toezien hoe de Christus, de Zonnegeest, tot de geest van de aarde werd. Hij werd zich met ontroering bewust: de Zonnegeest is nu de geest van de aarde geworden. Het geestelijke centrum van ons kosmische zonnestelsel heeft zich verplaatst van de zon naar de aarde: de aarde is nu het hart van ons zonnestelsel geworden!

Ook voor Michaël was dat een duizelingwekkend groots mysterie!

Het geschenk van de kosmische wijsheid

Eeuwenlang had Michaël de wijsheid van de zon behoed. Onder zijn leiding – daartoe geïnspireerd door de Zonnegeest - was deze zonnewijsheid omgevormd tot een universele wijsheid die alle andere wijsheid van het zonnestelsel in zich opnam en samenvatte. Zo vonden de wijsheid van Venus, die van Saturnus en van alle andere planeten daar, op de zon, hun hoogste bestemming. Ze werden verbonden met de zonnewijsheid en gezamenlijk omgevormd tot de hoogste vorm van wijsheid, de universele wijsheid van de kosmos.

Michaël was zo nauw en zo intens met deze hoogste wijsheid verbonden dat hij, Michaël, in de ogen van de andere engelen de universele wijsheid van de kosmos wás.

Op een zeker moment zag Michaël hoe deze wijsheid als vanzelf begon af te dalen naar de aarde. Het was, alsof hij toezag hoe zijn eigen, diepste wezen hem begon te verlaten en begon uit te stromen in de richting van aarde. De universele wijsheid kón niet anders dan de weg van Christus, de Zonnegeest gaan. Want in Hem vond zij haar oorsprong.

Toen de wijsheid langzaam uitstroomde naar de aarde, beroerde zij daar de harten en de zielen van de mensen en schonk hen de gave van de intelligentie. Daardoor veranderde deze stralende wijsheid in de hoofden van de mensen tot een menselijke intelligentie: een goddelijk geschenk werd zodoende tot een nieuw menselijk vermogen.

De universele wijsheid wordt omgevormd tot een kil, rationeel denken

Vol zorg volgde Michaël wat de mensen met dit geschenk deden. Zouden ze dit grote geschenk naar waarde schatten?

Hij zag allereerst hoe de mensen dankzij dit geschenk langzamerhand zelfstandig werden en op eigen benen leerden staan: ze hadden nu immers het geschenk gekregen om eigen, individuele gedachten te ontwikkelen. Zo leidde dit geschenk van de zonnewijsheid tot een belangrijke stap vooruit in hun ontwikkeling. En Michaël, hij verheugde zich daarin.

Maar Michaël zag ook hoe de Ahrimanische geesten van de duisternis – die op aarde meer en meer invloed kregen – de mensen begonnen wijs te maken dat zij alleen dienden te geloven wat zij met hun beginnende denken – en dus met hun hoofd - konden bewijzen. En omdat ze niet in staat waren met dit, nog zo beperkte denken het bestaan van een geestelijke wereld te bewijzen, begonnen ze zich los te maken van de geestelijke wereld. Sommigen werden zelfs bestrijders van de geestelijke wereld.

Michaël, zijn hart werd zwaar van zorg toen hij toe moest zien hoe het grootse geschenk van de zonnewijsheid in de handen van de mensen langzamerhand verwerd tot een kil, beperkt en liefdeloos denken.

Het grote concilie

De ingewijden op aarde doorzagen wat er gebeurde. Zij zagen hoe de universele wijsheid in de handen van de mensen steeds killer en egoïstischer werd. Zij zagen hoe de kosmische wijsheid haar fijnzinnigheid verloor en tot een liefdeloze intelligentie werd.

Niet alleen de ingewijden op aarde zagen dit alles met een diepe, toenemende bezorgdheid, ook de ingewijden die – tussen twee aardse levens in - in de geestelijke wereld leefden, namen dit waar.

In hun zorg en nood wendden zij zich tot Michaël. Ze riepen hem toe: Michaël doe iets, anders gaat de mensheid reddeloos ten onder. Ze zal sterven aan haar egoïsme en haar beperkte denken!

En Michaël, hij riep als antwoord op de smeekbeden van de ingewijden een concilie bijeen in de geestelijke wereld. Al degenen die zich in de loop van hun vele levens met hem verbonden hadden – de Michaëlieten werden ze genoemd – riep hij bijeen. En wel al diegenen die tussen twee aardse levens in, in de geestelijke wereld leefden. Toen ze allen bijeengekomen waren, smeekten ze Michaël dat hij de mensen op aarde een nieuwe impuls zou geven waardoor hun beperkte – Ahrimanisch geworden - denken vernieuwd zou kunnen worden.

Michaël begreep hun zorgen en hun angsten. Om een ommekeer op aarde mogelijk te maken, vormde hij het concilie dat hij zojuist bijeengeroepen had, om tot een leerschool: een Michaëlische leerschool.

De eenzijdigheden overwinnen

Eeuwenlang duurde die leerschool in de geestelijke wereld: omstreeks 1450 na Christus kwamen de eerste ingewijden bijeen en pas omstreeks 1795 na Chr. werd de leerschool afgesloten met een indrukwekkende viering.

Maar wat leerden de vele leerlingen van Michaël daar, in de geestelijke werelden? De universele wijsheid. Maar wat was het bijzondere daarvan?

Dit: de meeste leerlingen hadden op aarde verschillende mysteriescholen bezocht, en op al die scholen hadden zij de eigen wijsheid van die school – meestal ook nog eens verbonden met een bepaalde planeet – meegekregen. Maar nu liet Michaël hun zien wat de gemeenschappelijke kern in al die verschillende wijsheden was. Ofwel: hij liet hen innerlijk een stap zetten vanuit de verschillende (elkaar zo vaak tegensprekende) planetenwijsheden naar de ene, universele wijsheid. De leerlingen op de Michaëlschool ervoeren dit inzicht als groots en indrukwekkend, ja, zelfs als wereld-reddend!

Daarbij gaf Michaël hun ook inzicht in de onvermijdelijke eenzijdigheden die zij in de verschillende mysteriescholen op aarde geleerd hadden: alleen door die te overwinnen – zo liet hij hun zien – zouden ze de stap kunnen maken naar de ene, universele wijsheid. En alleen dan – zo liet Michaël hun zien - zouden ze het mysterie van Christus, de Zonnegeest kunnen begrijpen. Want Hij, de Christus, was immers de Heer van de kosmische, universele wijsheid.

Uit zijn wezen was deze voortgekomen.

Het hoge doel van Michaël

Zo doordrong Michaël het hart van zijn leerlingen met universele wijsheid: de wijsheid van de Zonnegeest. En ook al zouden zijn leerlingen straks op aarde misschien wel alle inzichten zijn vergeten die Michaël hen op dit concilie leerde, in hun hart en in hun ziel zou een diep verlangen schuilen om het menselijk denkvermogen op een andere manier te gaan gebruiken. Niet langer als een kil, meedogenloos denken, maar als een bezield, verwarmend denken dat uitgaat van het hart!

Alleen dan zouden ze in staat raken het mysterie van de Zonnegeest te begrijpen. Alleen dan zouden ze toegang krijgen tot een inzicht, dat hun hart wel zou kunnen bevatten, ook al kon hun hoofd dat niet. De leerlingen begrepen: een denken dat met het hart verbonden is, dat is de essentie van het onderwijs van Michaël.

Inmiddels zijn de vele leerlingen van de Michaëlschool weer naar de aarde teruggekeerd. Zij kwamen juist in deze tijd naar de aarde, omdat Michaël sinds 1879 de aartsengel is geworden die leiding mag geven aan de ontwikkelingen op aarde. Om dat te kunnen doen, verliet ook hij de zon en daalde hij af naar de aarde. Zo ging hij de kosmische intelligentie achterna.

Nu leeft en werkt hij in de etherische wereld, ofwel in de aura van de aarde. Vlakbij is hij dus. Hij werkt er aan de opdracht die hij op zich nam: om de mensen te helpen hun denken naar een denken met het hart om te vormen.

Maar wat heeft hij nu de vele leerlingen nodig die eens zijn concilie, zijn Michaëlschool bezochten! Want voor Michaël is één ding essentieel: de mensen zijn vrije wezens geworden. Daarom mag en wil Michaël niet zomaar ingrijpen in de harten en de zielen van de mensen om ze tot een ander denken te brengen. Nee, zij moeten vanuit zichzelf een stap zetten naar dat andere denken.

Maar hoe moet dat dan, als Michaël niet mag ingrijpen? Dat kan alleen maar door middel van de leerlingen van Michaël die nu op aarde zijn en die ervoor kiezen om denken en hart weer met elkaar te verbinden. Die ervoor kiezen om ook zelf een mens te worden die denkt met zijn hart. En aan ieder die zich openstelt voor dit nieuwe denken, belooft Michaël dat hij dankzij dit nieuwe, andere denken inzicht zal krijgen in het ware, het grootse mysterie van de Christus. En dit mysterie zal het zijn waarin hij of zij de inspiratie en de bezielingsbron zal vinden die de mensheid in deze tijd zo nodig heeft.

Oproep

Hoor, hoe Michaël ieder van ons roept: Verbind je met mij, laat mij jouw denken mogen omvormen tot een denken met je hart. En ervaar dan hoe je een nieuw inzicht krijgt in het mysterie van Christus – als de ware inspiratiebron voor deze tijd. Dan zal je hart begrijpen hoe waar het is dat onze aarde tot geestelijk centrum van ons zonnestelsel werd.

Als we deze oproep horen en in ons hart opnemen, dan maken wij Michaël intens gelukkig. Want niets, maar dan ook niets maakt hem gelukkiger dan een mens die zich innerlijk bewust wordt van het mysterie van de Christus, zijn grote Liefde!

Al jarenlang ben ik diep bezorgd omdat er van de kerken zo weinig (en dikwijls geen) échte bezieling meer uitgaat. Het lijkt of de verhalen over Jezus Christus de mensen niet meer inspireren kunnen. Maar hoe moet een samenleving zich verder ontwikkelen als er geen inspiratiebron meer is die bezielend en richtinggevend op de mensen inwerkt? Naar mijn inzicht hangt de door velen geconstateerde verloedering van onze tijd samen met dat gemis aan inspiratie en bezieling.

Het is dus van levensbelang om een nieuwe inspiratiebron te vinden. Maar wie gaat zoeken, ontdekt: die bron is in wezen dezelfde als voorheen. Alleen het inzicht in het mysterie van Jezus Christus kan ons werkelijk inspireren. Maar dan zullen we dat mysterie wel op een nieuwe, diepergaande manier moeten herontdekken. Dat kan alleen als we nieuw en anders leren denken: als we geestelijk leren denken in plaats van (louter) materialistisch.

Wie zich vervolgens afvraagt hoe we ons dat nieuwe denken dan wel eigen kunnen maken, die komt als vanzelf op het spoor van de grote aartsengel Michaël. Hij, Michaël, is het die ons dit nieuwe denken wil aanreiken – als we ons daar tenminste voor open willen stellen.

Over dit grote geschenk van het nieuwe, geestelijke denken, en over alles wat Michaël in stilte bewerkte om dat nieuwe denken mogelijk te maken, gaat dit artikel.

Op 29 september vieren we het feest van Michaël. Misschien is het een goed idee om op die dag dit artikel nog eens te lezen?

Hans Stolp