Kerstnacht

Hans Stolp

Toen ze tegenover me zat, zag ik aan haar ogen, hoeveel pijn en verdriet ze had doorleefd. Maar ik zag ook een stille wijsheid en een dieper weten dat ze had veroverd op het donker van het leven.

Ze kende, zo vertelde ze, het donker van de nacht zo goed, waarin het hart alleen maar vragen stelt en heimwee vol verlangen wakker wordt.

Maar ze kende ook het wonder van het hoge licht dat in de nacht geboren wordt, dat antwoord en vervulling is en heimwee doet vervagen, omdat dit licht vervulling en bestemming is.

Ze kende de angsten die ontwaakten in het donker van de nacht en om haar aandacht vroegen - en toen ze dat vertelde, zag ik nog de naglans van de angst in haar ogen. Ze kende ook, vertelde ze, de twijfel die alles lelijk maakt, wat eerst zo goed leek te zijn.

Maar ze kende óók die ene stem in haar hart, haar zo vertrouwd, een stem die haar tot troost was in de nacht. En ze kende dat gezicht van Hem die haar zo lief was en dat soms oplicht in het donker, een gezicht vol liefde dat haar angsten wegnam en dat twijfel tot vertrouwen om te vormen wist.

En toen vertelde ze: Ik heb God leren danken voor de nacht van mijn leven, want zo, en zo alleen kon ik het geheim van het leven ontdekken.

En elke Kerstnacht vier ik vol eerbied de geboorte van het licht in mijn hart, dat licht, dat alleen maar in het diepste donker kan geboren worden.

En toen zei ze, als wilde ze haar verhaal in één zin samenvatten: Ik heb de kerstnacht - die nacht van het diepste donker en het hoogste licht - zelf ervaren.

En die nacht is mij tot een groot geschenk geworden.