Rafaël; Madonna en kind

Hans Stolp

Hieronder staat het schilderij Madonna del Duca di Terranuova van de beroemde schilder Rafaël. Het hangt in de Gemäldegalerie in Berlijn. Het is een van de schilderijen waarop de beide Jezuskinderen te zien zijn: het koningskind uit het Mattheüsevangelie (rechts) en het eenvoudige timmermanskind uit het Lucasevangelie (op de schoot van Maria). Links staat Johannes de Doper, met de kruisstaf in zijn hand.

Het koningskind vluchtte na zijn geboorte onder de hoede van zijn ouders naar Egypte en bracht zijn eerste levensjaren door in de tempelstad Heliopolis. Na drie jaar keerden hij en zijn ouders terug naar Israël. Daar trokken zij zich terug in de stilte en wel in de beschutting van de Esseense nederzetting (een soort klooster) in Nazareth. Daar woonde en leefde het andere Jezuskind, de zoon van de timmerman. Samen groeiden die twee op en raakten in een diepe vriendschap met elkaar verbonden.

Toen Jezus, de zoon van de timmerman, twaalf jaar oud was, gingen de beide families – en dus ook de beide Jezuskinderen - naar Jeruzalem om daar het Paasfeest te vieren. En daar gebeurde het: daar bracht het koningskind het grootst denkbare offer. Hij liet zijn lichaam los en legde zijn eigen wezen neer in de ziel van de andere Jezus, de timmermanszoon. Zijn lichaam stierf, maar zijn wezen leefde voort in het andere Jezuskind. Daardoor werd het eenvoudige timmermanskind - dat wel over een grote hemelse hartenkracht beschikte, maar veel minder over aardse denkkracht en aards zelfbewustzijn - van het ene moment op het andere een ander kind: hart én hoofd, voelen én denken, hemel én aarde werden nu in hem verenigd.

Dankzij dit offer van het koningskind kon Jezus, de timmermanszoon, in de jaren die volgden, uitgroeien tot de mens die uiteindelijk in staat zou raken om in zijn dertigste levensjaar de drager te worden van een ongehoord grootse kracht: de geestkracht van de kosmische Christus. We mogen ook zeggen: dankzij dit offer van het koningskind kon hij de drager van de Zonnegeest worden: de Geest die de hoogste goddelijke liefde in zich droeg en naar de aarde bracht. Een onvoorstelbaar gebeuren dat – zoals gezegd - alleen maar mogelijk was geworden door het offer dat zijn vriend, de koningszoon, hem geschonken had!

Jacob Böhme, de beroemde schoenmaker en mysticus - hij leefde van 1575 - 1624 -, zei eens: Het geheim van de mens Jezus is nog groter dan het geheim van de Christus. Hoe waar zijn die woorden voor mij geworden! Mijn eerbied en verwondering namen steeds meer toe, naarmate ik meer inzicht kreeg in het mysterie van de mens Jezus. Ik heb het als een opdracht ervaren om aan dit geheim verdere bekendheid te geven. Daarom schreef ik mijn boek: Het geheim van de twee Jezuskinderen: in verhaalvorm wilde ik de lotgevallen van de twee Jezuskinderen begrijpelijk en invoelbaar maken. En wat ben ik dankbaar dat dit boek inmiddels op de zesde plaats staat van de Top Tien van uitgeverij Ankh-Hermes! Want dat betekent dat veel meer mensen zich innerlijk met dit geheim willen verbinden! Is dat belangrijk? Ja, volgens mij wel. Want in deze tijd wordt ons vanuit de geestelijke wereld met nadruk gevraagd om ons op een nieuwe, zo veel diepere en meer ontroerende manier met Jezus Christus te verbinden. Dat kan alleen, als wij zowel oog krijgen voor het geheim van de mens Jezus, als voor dat van de Christus, de goddelijke Geest van de liefde. Nu biedt juist de kersttijd ons de gelegenheid om met verwondering stil te staan bij het geheim van Jezus die de drager van de Christus werd: Jezus Christus.

Dit artikel is overgenomen uit Verwachting nr. 61 2012 Een uitgave van de stichting De Heraut. Zie ook www.stichtingdeheraut.nl